Մարիա ԳԺտրեան

Զգուշացում․ տեքստը պարունակում է սեռական ոտնձգության, տրավմայի նկարագրություն

Ես հիշում եմ այդ երեխային, երջանիկ, անհոգ երեխային։ Իմ ֆոտոալբոմում նրա լուսանկարները կան։ Այո՛, հիշում եմ նրան։ Բայց, տարօրինակ կերպով, կարծես չեմ հիշում, որ այդ երեխան ես էի։

Ինչու՞ է ինձ համար դժվար վերհիշել մանկությանս ընթացքում ապրած բոլոր երջանիկ պահերը, զվարճալի փորձառությունները։ Ինչու՞ եմ միշտ վերադառնում այն սարսափելի գիշերվան, ամեն անգամ, երբ որևէ մեկն ինձ հարցնում է կյանքիս այդ շրջանի մասին։

Գիտե՞ք ինչն է ինձ ամենից շատ շփոթեցնում։

Այն փաստը, որ ամեն ինչ շատ աղոտ եմ հիշում։ Կարծես երազում։ Հա՛, այս հիշողությունը մինչև հիմա ծածկում է մյուս բոլորը։

Երբեմն ես նույնիսկ համարձակվում եմ մտածել․ արդյոք դա իսկապե՞ս տեղի է ունեցել։ Կարո՞ղ է՝ պարզապես իմ երևակայությունն էր։

Չէ՞ որ դա առաջինն էր, ինչ մարդիկ հարցնում էին ինձ, երբ պատմում էի, թե ինչ է տեղի ունեցել։

Նրանք ինձ չէին հավատում։

Բայց հետո ես հիշում եմ ամեն ինչ։ Ու ինքս ինձ ասում եմ՝ այո՛, այո՛, դա վստահաբար տեղի է ունեցել։ Ես գիտեմ, որ դա տեղի է ունեցել, որովհետև տարիներ շարունակ թույլ չեմ տվել, որ որևէ մեկը գրկի կամ համբուրի ինձ։ Ես որևէ մեկին թույլ չեմ տվել մոտ գալ ինձ։ Ամեն անգամ տղամարդկանց մոտակայքում հայտնվելիս ստամոքսումս նույն տարօրինակ ցավն էր հայտնվում։ Ամեն անգամ, երբ որևէ տղա ժպտում էր ինձ, վրա էր տալիս տագնապը, և սրտիս զարկերն այնքան էին արագանում, որ շնչելն անհնար էր։

Չնայած այդ ամենին, ես աստիճանաբար սկսել էի չվստահել ինքս ինձ։ Մարդկանց արձագանքն էր ստիպել։ Որովհետև նրանց ձայներում թերահավատություն կար։ Նույնիսկ ամենամաքուր ճշմարտությունները կարող են ինքնաոչնչանալ՝ կասկածի բախվելով։

***

Արդյոք ես համաձայնություն տվել էի դրան, որովհետև նրա մեքենա՞ն էի նստել։

Սա ամենահաճախ կրկնվող վարկածներից էր։ Ինձ համոզում էին, որ չպետք է ընդունեի ինձ տուն հասցնելու նրա առաջարկը։ Բայց հետո ես հիշում եմ 13-ամյա աղջնակի արցունքներն իմ այտերին, ու լսում եմ նրա ձայնը, որը փորձում է ասել․ խնդրում եմ, պետք չէ։ Ես հիշում եմ աղջնակի ձեռքերը, որոնք փորձում էին հեռացնել տղամարդու ձեռքերն իր կրծքավանդակից, կանգնեցնել մատները, որոնք սողում էին ազդրն ի վեր։ Մատները, որոնք ի վերջո կարողացան ներխուժել նրա մեջ։ Ես հիշում եմ, ինչպես աղջնակը ործկաց, երբ տղամարդու լեզուն կոկորդից դուրս եկավ։ Ես հիշում եմ՝ ինչպես տղամարդը բռնեց նրա ձեռքն ու մտցրեց իր տաբատի մեջ։

Ես նրան խնդրե՞լ էի դեմքով սեղմվել կրծքերիս։ Ո՛չ։

Ես նրան ստիպե՞լ էի նստել վրաս ու արձակել տաբատի կոճակները։ Չէ։

Ուրեմն ինչու՞ պետք է մեղադրեմ ինքս ինձ։

Ինչպե՞ս կարող է 13 տարեկան երեխան համաձայնել դրան։ Ես ընդամենը սպասում էի, որ ինձ տուն կհասցնեն։

***

Ես նաև մտածել եմ․ արդյոք դա ինձ հաճույք պատճառե՞լ է։

Սարսափը։

Որովհետև ինձ նաև ասել են, որ եթե չեմ դիմադրել, ուրեմն դա ինձ դուր է եկել։ Բայց ինչպե՞ս կարող էր իմ տարիքի ու կարգավիճակի մեկը «դիմադրել»։

Այսօր, տասը տարի անց, երբ մտածում եմ, թե ինչու՞ էի ինձ մեղադրում, ինչու՞ էի զզվում ինքս ինձանից, միակ բանն, ինչի մասին կարողանում եմ մտածել, այն է, թե ինչպես էին մարդիկ արձագանքում իմ պատմությանը։

Ինչպես էին ինձ խորհուրդ տալիս թաքցնել ամենը «հանուն սեփական բարօրության»։

***

Եթե դու էլ ես անցել նման բանի միջով, մի՛ մեղադրիր ինքդ քեզ։ Դու հերոս ես։ Չէ։ Դու ՀԵՐՈՍՈՒՀԻ՛ ես։ Դու անցել ես ամենի միջով, դարձել այսօրվա հզոր ու գեղեցիկ մարդ արարածը։ Դու տոկունության վկայություն ես, մարմնավորված կորով։ Երբե՛ք քեզ զոհ չհամարես, որովհետև դու այն չե՛ս, ինչ վերցրել են քեզանից․ դու ա՛յն ես, ինչը ստիպել է քեզ կանգուն մնալ ու սիրել այս կյանքը․ դու քո ավյունն ու խիզախությունն ես։

***

Այո, ես հիշում եմ այն երեխային, երջանիկ, անհոգ երեխային։

Ու հուսով եմ՝ մի օր վերջապես կհիշեմ, որ այդ երեխան ես էի։

AUTHOR:

Maria Kjdrian

.css-ua0v67 *{display:visible;}I remember that girl

I remember that girl